Running away from my nightmare..

Een zwart veulentje raasde met hoge snelheid over het uitgestrekte gebied heen. Hij gallopeerde weg voor de mensen die achter hem aan kwamen. Op grote paarden en lasso's hadden ze maar een doel. Ze wouden Atreyu hebben. Maar de snelheid van het veulen was best hoog en hoger dan een normaal tam veulen. Dat kwam door het bloed van een wilde arabian dat in hem zat. Hij en zijn ouders waren wilde arabieren maar zijn ouders waren gevangen genomen en gedood door de mensen. Atreyu had geen andere mogelijkheid en moest vluchten ookal wou hij nog zo graag bij zijn ouders blijven. Ze waren dood en daar kon hij niks meer aan veranderen. Zijn uit houdings vermogen was hoog maar toch waren de grote paarden natuurlijk nog sneller dan hij en de mensen op hun paarden naderde snel. Atreyu zocht naar een uitweg maar het enige wat hij kon doen was rennen, blijven rennen..

Fortunata draafde nog over de vlakte en keek rustig rond,in de verte zag ze stofwolken en ze snoof.Ze hoorde mensen en paarden,ze bleef staan.Ze zag een zwart veulentje rennen voor zijn leven.Ze rende erheen en hinnikte luid naar het veulen."ga!" riep ze.Ze rende het veulen voorbij en stuifde recht op de paarden af.Ze hinnikte en draaide haar bruut om recht voor hun en begon te bokken.Ze legde haar oren plat en hinnikte kwaad.

Atreyu keek verbaasd op toen een witte arabier langs hem raasde richting de mensen. Hij begon langzamer te rennen en stopte opeens. Hij draaide zich om en keek naar de merrie die kwaad naar de mensen en hun paarden begonnen te hinniken. ''waarom pakken we niet gelijk deze erbij? deze is toch veel meer waard dan zo'n klein veulentje!'' riep een man op een paard grijnsend. ''de baas had gezegt dat hij het veulen moest hebben, maar je hebt wel een punt'' zei een andere man. Atreyu keek verbaasd op want de mensen op de paarden leken zich te richtten op de merrie en hem te zijn vergeten.

Fortunata hinnikte hard en steigerde super hoog.Ze keek naar de mensen en snoof hard.Ze beet in de flank van een paard en gaf een harde trap richting de mensne.Ze rende naar voren en zag het veulen.Ze hinnikte naar hem dat hij moest rennen,als hij verder weg was konden ze hem al neit nemen en ze was misschien sneller.

Atreyu keek naar de merrie die vocht tegen de mensen en even naar hem keek en naar hem hinnikte dat hij weg moest gaan. Atreyu deinsde iets naar achteren en ging iets met zijn voor benen omhoog zodat het net leek alsof hij een klein beetje steigerde. Je kon zien dat hij twijfelde maar tegen de mensen op? Nee dat kon hij toch niet. Hij keek nog even naar de merrie en draaide zich toen om. Hij gallopeerde een stuk verder en stopte op de top van een heuvel. Hij draaide zich om en keek zwijgend naar de merrie die nog steeds tegen de mensen vocht.

Fortunata hinnikte even en keek naar de mensen.Ze snoof en gooide haar hoofd in de lucht.De mensen gooide hun lasso's en maar 1 iemand kon haar rond haar nek krijgen.Fortunata begon hevig te bokken en steigeren en snoof,ze bleef even staan.De mensen lieten hun paarden ook stoppen.Opeens sprong Fortunata wild vooruit en begon super hard te crossen.De man viel van zijn paard en werd meegesleurd.Fortunata stopte en gaf een harde trap zodat hij losleit,daarna rende ze naar het veulen.De mensen reden weg.

Atreyu keek naar hoe Fortunata deed en volgde elke beweging. Soms leek hij het bijna na te doen zo geconcentreerd was hij op de bewegingen van haar. Atreyu moest bijna lachen om wat de merrie deed met de man die een lasso om haar nek had gekregen. Blijkbaar hadden ze hun lesje geleerd want ze reden uiteindelijk toch weg. Atreyu had niet meteen door dat Fortunata op hem af kwam en staarde naar de mensen en paarden die wegreden. ''cool..'' zei hij zacht. Hij wou ook wel zo kunnen vechten, helaas was hij nog te jong en moest hij het doen met de snelheid die hij had om te vluchten.

Fortunata liep rustig naar het veulen,ze gaf een bries."gaat het?" vroeg ze vriendelijk.Ze zag dat hij het cool vond en grinnikte."heb ik van mijn broer geleerd" ze keek hem aan en dacht aan haar broer,ze zuchtte.Hij is natuurlijk de gemeenste broer

Atreyu staarde nog steeds naar de mensen paarden die in de verte langzaam aan verdwenen. Hij hoorde ineens een stem en keek op. Hij keek naar de merrie die hem had gered. ''ja het gaat hoor'' zei hij. Hij was wel een beetje schuw voor vreemde. Maar de merrie had hem wel gered dus waarom schuw zijn? Hij ging recht staan en hij bekeek de merrie even. ''dat was echt heel cool wat je deed je versloeg die twee voeter gewoon!'' riep hij bewonderend.

Fortunata grinnikte en keek hem aan."tja je leert wel veel van een broer dat leider is van de grootste kudde" ze keek het veulen rustig aan en gaf even een bries.Ze keek even rond en zwiepte rustig met haar staart,ze keek weer naar het veulen."ik ben trouwens Fortunata maar je mag me Tuna noemen" ze glimlachtte

Atreyu zwiepte een paar keer met zijn staartje en luisterde naar de naam van de merrie. ''mijn naam is Atreyu'' zei hij vrolijk en keek even naast zich alsof zijn moeder en vader weer naast hem stonden. Hij besefte dat die voorgoed weg zouden zijn en hij zuchtte even. Hij besefte dat hij voor altijd eenzaam en alleen zou zijn. Ookal waren er nog zoveel paarden. Het gevoel dat zijn ouders bij hem waren zou nooit meer terug komen. Hij staarde naar de lucht en de wolken leken zich bijna te vormen als paarden. De paarden die hem maar al te goed aan iets deden denken. Aan de kudde van zijn vader.

Fortunata zag dat hij zich neit zo goed voelde en liep rustig naar hem toe.Ze gaf hem een lik en briesde zacht.Ze duwde hem zacht tegen haar aan net zoals zijn moeder zou doen.Ze keek even rond en hinnikte zacht.Ze voelde haar wel goed zo,beter dan als Mystery zou doen.Hij zou aanvallen...

Atreyu keek op toen de merrie hem zacht tegen zich aan duwde. Hij zuchtte diep en staarde naar de grond. Hij voelde het warme lichaam van Tuna tegen zich aan. Het voelde alsof zijn moeder tegen hem aan stond. Hij staarde naar de grond. ''mijn ouders zijn dood..'' begon hij zachtjes zo uit het niets, alsof hij het nodig vondt het te vertellen. ''ze zijn vermoord door mensen..'' zei hij daarna zacht.

Fortunata schrok wat en gaf een lik."oh stil maar" ze vond het heel erg,maar zou hij het erg vinden dat ik zijn pleegmama zou worden? Ze keek het veulen aan en hield hem rustig tegen haar warme lichaam.Ze gaf een zachte bries en keek naar het veulen

Atreyu keek Tuna weer even aan en zuchtte diep. ''ik zal nu waarschijnlijk m'n hele leven alleen leven, naja ik ben gelukkig niet meer zo heel jong. En als ik ouder ben dan zal ik een grote en sterke hengst zijn net zoals mijn vader. Hij was een goeie en sterke kudde leider'' zei hij zacht. Hij keek weer naar de lucht en zag nog steeds de vormen van paarden in de lucht.

Fortunata keek hem aan en glimlachtte."een mooie droom" ze zuchtte even en keek dan weer naar het veulen."en je blijft heus neit alleen,ik ben er" ze hoopte dat hij het neit erg ofzo zou vinden.Ze keek naar het veulen en dachtte af.

Atreyu schrok op uit zijn gedachten en deed een stap van Fortunata weg. ''dus nu zijn we vrienden?'' vroeg hij terwijl hij voor haar stond. Zijn oren stonden naar voren en zijn blik was een beetje scherp. Hij had nu wel het gevoel dat hij Fortunata kon vertrouwen. Meestal als hij iemand echt niet kon vertrouwen dan kreeg hij een vaag voorgevoel. Hij zwiepte een keer met zijn staartje en wachtte op antwoord van Fortunata.

Fortunata keek hem aan."vrienden ook maar..." zou ze het zeggen? ze keek het veulen aan en twijfelde even."ik zou je pleegmama kunnen zijn" zegt ze snel.Ze keek even rond dat er geen gevaar was end an weer naar het veulen.

Atreyu keek haar aan en twijfelde. Zou hij haar als moeder gaan accepteren? Misschien als een vriendin maar meteen als moeder? Dat wist hij niet zeker. Hij deed even een stapje naar achteren en keek naar de grond en daarna naar de lucht. Een van de oudste paarden van de kudde, die 'wijzen' werden genoemt had hem verteld dat ookal zouden zijn ouders ooit sterven, ze zouden naar de wolken gaan en die zouden altijd bij hem blijven. Hij keek naar de lucht. Naar de witte wolken. De vormen van paarden waren verdwenen. ''ik weet het niet..'' antwoorde hij zacht.

Fortunata begreep hem wel en keek hem aan."hee ik begrijp dat het moeilijk is" ze zweeg even en begon weer."en ik weet dat je ouders er voor je nog zijn maar iemand kan je pleegmeoder nog worden,en je hoeft je ouders niet te vergeten" ze keek hem aan en wachtte af op zijn antwoord

Atreyu keek haar weer aan en zuchtte diep. ''Het is erg ingewikkeld om uit te leggen waarom ik tegen pleegouders op zie, het is iets wat ik van de wijzen van de kudde van mijn vader heb geleerd'' zei hij zacht. Hij keek even achter zich naar de uitgestrekte velden. Ze stonden bovenaan een heuvel en ineens waaide er een harde wind door zijn manen. In zijn oren hoorde hij zacht gefluister. Atreyu.. Atreyu... kom met ons mee Atreyu keek verbaasd op zijn oren stonden gespitst. ''mama?'' vroeg hij verbaasd. Eigenlijk kwam dit tegenover Fortunata wel raar over want niemand had het gefluister van de wind kunnen horen. Ineens zag Atreyu lichtjes een kudde paarden met vooraan zijn vader en zijn moeder als tweede. Daarna zag hij de wijzen en de overige paarden van de kudde. ''Pap! Mam!'' riep hij en gallopeerde ineens van de heuvel af. Hij gallopeerde achter de kudde aan. Maar niemand kon het zien dus het zag er eigenlijk heel vaag uit wat Atreyu ineens deed en had.

Fortunata keek hem raar aan en zuchtte.Wat heeft hij nou? dacht ze.Ze keek naar het veulen en rende rustig achter hem aan.Ze vond hete cht arar maarvolgde hem maar.Ze <ilde neit dat er weer mensen kwamen

Atreyu gallopeerde nog steeds achter de kudde aan. Steeds sneller begon hij te galloperen. Het leek net als of hij zweefde. ''Pap mam! wacht nou!'' riep hij weer. Ineens leek de kudde langzaam aan de lucht in te gaan. Atreyu begon langzamer te galloperen en draafde toe en stopte toen uiteindelijk. Hij staarde naar de lucht en de kudde verdween tussen de wolken. Atreyu, we zullen altijd bij je zijn en over je waken.. zei de stem van zijn moeder nog. Atreyu keek nog steeds naar de lucht en zuchtte. Het was toch niet echt geweest, hellaas...

Fortunata stopte ergens en keek naar hem.Ze keek even rond en briesde zacht.Ze zwiepte de vliegen weg met haar staart en keek weer.Ze liep rustig naar het veulen en keek hem aan. "gaat het?" vroeg ze zacht

Atreyu staarde nog een tijdje naar de lucht en draaide zich toen om. Ineens stond Tuna voor hem en hij zuchtte even. Hij hoorde haar vraag en knikte langzaam. ''ja het gaat'' zei hij zacht. Hij liep langs haar en staarde naar de grond. ''laten we maar ergens anders heen gaan'' vervolgde hij en stapte nog steeds door.